TEK DİLEĞİM...

Arkadaşlık, dostluk, kardeşlik kavramlarını ayrı ayrı yaşadık seninle.
Gün geldi ağladık dizimizde, gün geldi sevinçden sarıldık boynumuza.
Hastalığı, acıyı, ayrılığı tattık üniversite yıllarımızda.
Bildiğimiz konuları ezberlettik sınav önceleri, tekrarları sıkılmadan dinledik.
Sayamayacağım kadar çok şeysin benim için ve söyleyemeyeceğim kadar dolu sana sözlerim.

Ne zaman sana ihtiyacım olsa sen hep yanı başımda oldun.
Gün geldi açmadık telefonu kimseye, gün geldi çıkmadık insan içine.
Çekildik kendi köşemize, yudumladık biralarımızı, dertleştik seninle.
En önemlisi hiç yormadık birbirimizi.
Ben leb demeden, sen leblebi oldun hep hayatımda.
Birbirimize güvendikçe herkesi biz gibi sandık, yanıldık, yıllarımızı geçirdik boşu boşuna.
Her ilişkimizin başında destek verdik tam gaz.
Kırmızı kar yağarsa ayrılır dediklerimiz, yağmur çisesinde yok oldular.
Üzülmedik bitenlerin ardından, ''biz bize yeteriz'' oldu tesellilerimiz.
Ne fettan olduğumuzu bilmez gibi, suçluydu tüm sevdiklerimiz.
Ama asla ''ben demiştim'' yargısıyla kucaklamadık birbirimizi.
Her acının ortasında tuttuk kolumuzdan sahiplendik dertlerimizi.
Hastalığımda nazladın hep beni, sen kampüste kusarken sırasımı şimdi dediğim gibi :)

Şimdi farkındasın neler yaptığımın, yine leblebi kıvamında duruyorsun karşımda.
Hata olduğunu bilsen bile destek çıkıyorsun arkamda.
Zarar almayayım diye bir taraftan korumaya alırken beni, bir taraftan sende ya olursa der gibi bakıyorsun bu duruma.
Hatta abartıp yılları hesaplıyorsun mutfakta:)
O zaman o bu yaştayken, sen şurda olursun diyor, dalıp gidiyorsun ardına.
Yine de benim taşıdığım umuda bir umut daha ekleyerek yardım ediyorsun bana.
‘‘Belki’’ diyorsun, keşkelere hiç tenezzül etmeyerek.
Bende başladığımdan beri ''belki'' diyorum biliyorsun.
Dedim ya sayamayacağım kadar çoksun bana.
Sana yetemediğim günlerim olduysa bağışla.
Sonsuza kadar hep benimle kal, yanıbaşımda…

Özlem ÖZTÜRK