2 Kasım 2012 Cuma

Buruk bir anımsama..


Onca zaman sonra okuluma düştü yolum.
İçim bir garip oldu, sanki hala oradaydım.
Herşey dün gibi aklımda..

Yurtta uğruma çıkan kavgaları hatırladım mesela,
Sonra uğruna vazgeçtiklerimi..

Tuvaletin önünde, alelacele elime tutuşturulmuş mektup geldi gözümün önüne.
''Ben seni hep sevdim Özlem'' cümlesi kalmış zihnimde.
O zaman insan sevgiyi de hoyrat kullanıyordu, nefreti de...

Kütüphanenin raf aralarına sıkıştırılıp kalmış bir sevda çıktı karşıma.
Ben koymuştum onu o rafa.
Kalmalıydı orada.
Gelseydi ardımdan, kanatırdım sıyrılmış yaralarını olukla...

İyi bir insandım aslında.
Ne zaman üzülsem, bu bahçe kucak açtı bana.
Dişlerimin birbirine çarpa çarpa, soğuktan titreyerek içtiğim kahve geldi burnuma.
Belki de en çok bu köşeyle dertleşmiştim üniversite yıllarımda, daha ondokuzunda...

Şimdi çıkmadan bir baktım da, sana da genç kızlığımı bırakmışım yıllar önce kapında..
O çağırdı beni sanki, o açtı kapıyı öyle girdim tekrar senin ruhuna...

Özlem ÖZTÜRK

7 Şubat 2012 Salı

DEDEM



Seni tanımaya öyle geç kalmışım ki,
Asırlık bir kitap gibisin,
Herşey mıh gibi aklında,
Keşke ömrümden ömür verebilsem de kalsan yanımda...

Özlem ÖZTÜRK